Bir film böyle başlayabilir mesela değil mi? Dönüm noktası hikayesi ya da. Belki de bir ilişkinin tarifi. Hayata dair en kilit zaman ölçüsünün ne kadar sürdüğünün belli olmaması hayat denen zamazingonun bize bir iması olsa gerek.
Her olduysa bir anda oldu. Bir anda başladı. Bir anda bitti. İnsan çoğu zaman kararlarını bir göz kırpması süre zarfında veriyormuş. Kişilere dair yargılarımızı bir göz kırpması süresinde verip, eylemlerimize buna göre karar veriyormuşuz. Bir anda.
O gün yarı yoldan geri dönmeseydim, muhtemelen bugün konuşmuyorduk. Ya da çok çok arkadaş ortamında denk gelirsek gerçekleşemeyecek "mutlaka görüşelim" temennilerininin yarı yarıya ortağı olacaktık. Ya da bir yıl önce bundan 6 gün sonra, o barda sana sarılmama karşılık vermeseydin, tatsız bir harekete yeltenen, haddini bilmeyen insan kontejyanında hayatından çıkacaktım. Yollarımızı kesişmeyecekti, kesişse bile gözlerimiz kesişmeyecekti.
Dönüp baktığımda hayatımda üzüldüğüm çok an oldu. Birilerinin beni üzmesi aşina olmadığım bir konu değildi. Ancak ben kimseyi, bu denli üzmemiştim. Hayatıma dair birçok ilki seninle yaşamak isterdim. Ama kesinlikle bunu değil.
Şimdi karşımda "Halıya bas istedim :)"le oturmuş bunları düşünüyorum. Hala bazı kıyafetlerimden kedi tüyleri çıkıyor. Pişmanlık her anımı sarıyor. Uykumdan uyanıyorum. Uyuyamıyorum. Hayat devam etmiyor. Yüzümde içten gülümsemeler yok. Olmuyor. Yapamıyorum.... 2014 bize böyle gelmemeliydi halbuki... Devam etmek acı veriyor. Acı çektiğini bilmekse en acısı. Devam edemiyorum. Olmuyor. Sensiz bir devam yok. İnsan insanı üzmemeli, hele ki üzülen sen olmamalısın. Ancak ne kadar özür dilersem dileyim bir işe yaramayacak.
Mesela sarılır mısın tekrar bana? Yine miskinlik yapar mıyız tüm gün boyunca? Muhabbetlerimizi sadece bizi güldürse de konuşmaya devam edebilir miyiz? Kimsenin farketmediği sözleri farkeder miyiz yine şarkılarda? Yine uzun yollar boyunca keyifle yürür müyüz? Kahveyi kıskanır mısın yine? Yine yapılacaklar listesi yapar mıyız? Yemek yapar mısın mesela yine?
Olmaz mı?
Çok özledim seni, çok acıttım seni farkındayım. İyilik haketmiyorum. Özellikle de seninkini.
Ama olmuyor. Tutamıyorum zihnimi. Çok özledim seni.
Yüzüne bakılmaması gereken birisiyim. Mutsuzluk ve yalnızlık benim hakettiğim. Belki de bana dediğin gibi, ölüp gitmeliyim.
kağıda karalananlar
Ocak 2014
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Varsa bir diyeceğiniz, buradan buyurun.